… En we willen nog lang niet naar huis.
Helaas is onze laatste maand alweer in gegaan en we kunnen niet anders zeggen dat de tijd super snel is gegaan. Vooral ook hier in Nieuw-Zeeland. Er is zoveel te zien en te doen en elke dag brengt weer wat anders bijzonder. Het is een tijdje geleden dat ik de laatste update geplaatst hebt, en er is (uiteraard) weer vanalles gebeurt. Hieronder vind je een (zo korte mogelijke) update.
Het laatste verhaal is geeindigd in Cape Reinga. Vanuit daar zijn we naar Doubtless Bay gereden. Volgens onze bijbel een mooi gebied met pitoreske stadjes en bijzondere natuur. Nou, wij hebben niets van dat alles gezien. We hebben geen stadje gezien en ook van de natuur hebben we weinig meegekregen. We waren er dus snel doorheen. We zijn dus maar snel doorgereden naar Paihia, want daar kon je zwemmen met dolfijnen. Voor wij ‘Geef Nooit Op!’ nog kent; dat was mijn wens. En eindelijk, na zoveel jaar, kon deze in vervulling gaan. De volgende ochtend stonden we dan ook in alle vroegte – in de regen!! – klaar bij de kade om opgehaalt te worden. Helaas, de tour was geannuleerd. Deels omdat er veel mensen hadden afgezegd in verband met het weer, deels ook omdat er een weeralarm was afgegeven voor op het water. We konden nog wel met andere tochten mee, maar dat wilden we niet. Daar ging mijn wens… Maar niet getreurd dachten wij, want in Nieuw-Zeeland zijn nog veel meer mogelijkheden om met dolfijnen te zwemmen (dat hebben we geweten…). Om half 9 zaten we dan ook weer in de auto, op naar de volgende bestemming.
Coromandel Peninsula stond op het programma. En het was zeker de moeite waard om daar een paar kilometer voor om te rijden. Dit is echt een prachtig natuurgebied en vooral de weg naar Coromandel Township was erg bijzonder. Maar ook het stadje zelf was een bezienswaardigheid opzich. Alsof je terug in de tijd gaat. Alles zag er oud uit, niet dat het er vervallen uitzag, maar het was zeker niet het Westerse wat wij kennen. Maar het meest bijzondere aan de Coromandel zijn toch wel Cathedral Cave en Hot Water Beach. Deze twee attracties stonden dan ook voor de volgende dag op de planning. Cathedral Caves is een prachtig natuurfenomeen; een groot gat in rotsen aan het strand. Frank en ik hadden ook nog eens geluk dat het prachtig weer was, dus na een mooie wandeling door het bos kwamen we op adembenemend strand uit met super uitzicht. Echt genieten. ‘s Middags zijn we naar Hot Water Beach gereden, een paar kilometer verderop. In eerste instantie lijkt het niets als je op het strand loopt, maar ineens zie je het. Allemaal mensen in kuilen op het strand. Dit plaatsje is namelijk bekend om het warme water dat op het strand is als je een kleine kuil graaft. Dat wilden we natuurlijk ook. Omdat we niet zo slim waren om direct een schep mee te nemen ben ik terug gelopen om er een te huren. Maar bij terugkomst lag Frank al lang en breed in het water met een ander Nederlands stel. Ik kon er dus zo bij in. En Hot Water was het zeker!! Zo warm zelfs dat we afkoeling hebben gezocht in het koude zeewater. De gehele middag hebben we met het Nederlandse echtpaar in verschillende kuilen gezeten en om de dag goed af te sluiten bij het in de buurt gelegen cafe koffie en een taartje gedronken.
De volgende plaats op de planning was Rotorua, ook wel het vulkanisch wonderland genoemd. En dat was het zonder twijfel. ‘s Ochtends zijn we naar het bekende Wai-o-Tapu gegaan, waar we strak om 10.15 (in de stromende regen!!) zaten te kijken naar een man die een soort zeepsop in een geiser gooide om deze te laten doen spuiten. Tja, leuk om te zien, maar niet bijzonder. Wij kwamen voor de Champagne pool, een vulkanisch meer met een oranje randje en bubbelend water door de combinatie van verschillende mineralen er prachtig uitziet. Die middag zijn we naar het Waimangu park gegaan en dat was zeker een vulkanisch wonderland. Gedurende een wandeling van ruim 2 uur hebben we de meest mooie meren met bijzondere kleuren gezien, spuitende geisers en bubbelende modderpoelen gezien. Prachtig!!
Omdat we inliepen op onze planning hebben we een uitstapje gemaakt naar Waitomo, een plek waar meerdere grotten met glowworms zijn. We wilden eigenlijk gaan blackwaterraften, maar daarvoor hadden we toch al een tijd van te voren moeten boeken. Helaas. Maar we zijn met een gids de grot in geweest en dat was zeker de moeite waard. Vooral de Waitomo Caves, waar je op het laatst in een bootje naar de glowworms ziet te kijken, bieden echt het ‘gloeiwormpjes’ verhaal. Alsof je in Alice Springs naar de sterrenhemel zit te kijken…
Daarna was Taupo aan de beurt. Een leuke stad, en we hebben een prachtige wandeling daar gemaakt, maar verder was het ook niet. We kwamen er vooral omdat we 80km verderop de Tongariro Alpine Crossing wilden doen. Een wandeling van 19.4km over, door, en langs vulkanen. Dit was echt een van onze hoogtepunten van onze reis! Wat was dat een super wandeling zeg. We hebben alle weertypen meegemaakt; van een prachtige ochtendzon naar snijdende wind in de wolken. Ook het pad zelf was erg varierend; van een mooi aangelegd pad met trappen en boardwalks naar een vaag aangelegd paadje tot klimmen door de rotsen en dalen over vulkanisch as. Het was zooo gaaf (ook zoooo zwaar, maar ik met m’n nieuwe – speciaal aangeschafte – hikingsticks kon alles aan ;-))!. Na deze tocht was het alweer tijd voor Wellington, onze laatste bestemming in het Noordereiland. Een leuke stad, waar we Sint Patricks Day hebben gevierd aan de haven, kijkend naar een soort roeiwedstrijd. Het was heerlijk weer die dag, dus we hebben ons goed vermaakt.
De oversteek naar het zuidereiland per ferry was echt super. En vergis je niet, dit keer was het geen Tom Sawyer ferry, maar een gigantisch schip met 10 etages. De drie uur durende reis hebben we dan ook prima doorstaan en zijn bij aankomst in Picton direct aan onze 330km durende tocht naar Christchurch begonnen, waar we de volgende dag mijn ouders voor de laatste keer nog even zouden zien (voordat zij weer naar huis zouden vliegen). Christchurch zelf is echt helemaal verwoest. Ergens kun je je nog wel indenken dat het een leuke stad had kunnen zijn, maar er is echt niets meer van over. Het centrum bestaat uit opgestapelde schipcontainers met tijdelijke winkels e.d., maar het echte centrum is niet eens meer te bereiken. Erg triest om dit te zien. We wisten dat het erg was, maar we hadden niet verwacht dat we de stad zo zouden aantreffen.
Het was dan ook snel tijd om door te rijden en met een kleine omweg naar Akaroa (het enige Franse stadje van het land!) zijn we naar Lake Tekapo gegaan. De weg ernaartoe alleen al was prachtig, maar aangekomen bij het meer was het echt bijzonder. De zon begon onder te gaan en gaaf het meer een bijzondere kleur. De volgende dag zijn we met een boottocht richting de Tasman Glacier gegaan. Ook dit was een bijzondere ervaring omdat we in onze trui op een heldere dag met goed wat zon op het water zaten waar enorme ijsschotsen in dreven. Heel apart, maar super gaaf om mee te maken. Omdat dit ‘s ochtends was zijn we ‘s middags doorgereden naar Oamaru waar we de volgende dag bij toeval bij ‘Ed de Bakker’ terecht kwamen. In een straat die zo als decor gebruikt kon worden voor een film uit de 18e eeuw zit een Nederlandse bakkerij, met een Nederlandse bakker. We kwamen met hem aan de klets, hebben er speculaaskoek, pies en koffie genuttigd en verlieten de winkel twee uur later pas. Zo gezellig was het er. Veel hebben we niet van de stad gezien, maar dit was zeker net zo gezellig.
Via Dunedin zijn we bij het gebied wat de Catlins heet aanekomen. Ook daar hebben ze een Cathedral Cave. Deze is niet zo magisch als bij Coromandel, maar wat deze bijzonder maakt is dat je er daadwerkelijk doorheen kunt lopen. Nog meer bjizonder was het dat we op een dood dier stuitte – en het was geen vis!! Met pijn en moeite hebben we die middag Invercargill gehaald; de benzine was op en op de weg naar de stad toe was er geen enkel benzinestation open!! Ik heb ‘m wel even geknepen, maar net toen de tank echt leeg was kwamen we in de stad aan… Pfff…
Invercargill zelf is neits, dus we zijn maar snel doorgereden naar Te Anau. Vanaf daar kun je naar de Milford Sound. Ook dit was weer een bijzondere tocht. Je rijdt tussen de bergen, waarvan de toppen met sneeuw bedekt zijn en vele watervallen. Vanaf de haven in Milford hebben we een boottocht gemaakt – een van onze andere hoogtepunten van onze reis. Het was ijskoud op de boot, maar we hebben de hele tocht voor op dek gestaan en ons vergaapt aan de vele watervallen, de bergen (met besneeuwde toppen), de zeehonden en al het andere moois wat we zagen. Met uiteraard als hoogtepunt zelf in een waterval staan (en dat gaat hard kan ik je vertellen). Bij terugkomst bji de auto stond onze volgende uitdaging te wachten; we hadden onze lampen aan laten staan en de accu was leeg… Nee… want Milford Sound ligt echt in de middle of nowhere. Idioot genoeg was die ochtend iemand panisch naast mijn raam komen staan om te vragen om startkabels en was ze volledig in shock toen ik zei dat we die niet hadden. Blijkbar was er bij ons geen lampje gaan branden om te controleren of wij onze lampen wel uit hadden gedaan. Maar gelukkig waren ze voorbereid op deze situaties (we waren zeker niet de eerste toeristen die dit was overkomen) en konden we na 2 pogingen (en 20 dollar minder) weer aan onze terugreis naar Te Anau beginnen.
Na Te Anau was Queenstown aan de beurt. Verreweg de leukste stad van Nieuw-Zeeland!! Daar heb ik mijn bungy jump gemaakt. Whaahaha, dit was zooooo gaaf! Ik was, bizar genoeg, niet eens zenuwachtig. Ik vond het spannend en had er zin in. Maar wanneer je op het randje staat is 43meter (vrijwillig springen) toch best hoog. Gelukkig hoefde ik zelf de stap niet te nemen en na 5 tellen kreeg ik een klein zetje in mijn rug, precies genoeg om mij te doen laten vallen. De eerste 3 seconden waren doodeng, vooral omdat je beseft dat je valt! Maar daarna was het zooo gaaf. Ik kon het niet helpen en moest gewoon gillen van enthousiasme. Vol adrenaline kwam ik weer terug en ik heb de hele dag in een waas geleeft.
Frank z’n verjaardag hebben we in Wanaka gevierd, een leuk gezellig dorp waar we in de zon op het terras koffie en taart en een biertje hebben genuttigd. Natuurlijk had hij geen gevoel van jarig zijn, maar toch was het een gezellige dag en hadden we er prachtig weer bij. Ook de dagen erna was het weer prachtig en dat was meer dan welkom want we wilden naar Fox, waar we de Fox Glacier wilden beklimmen. Dit hebben we gisteren gedaan en dat was weer zoo stoer. Gewoon op een dikke laag ijs staan! Erg bizar. Gehuld in 4 lagen kleding, en dikke bergschoenen met ijzeren pinnen eronder begonnen we aan de tocht op het ijs. Het was echt super.
Veel liefs,
Frank en Wendy
